
Ik ben de afgelopen tijd met Wolf wezen wandelen. Doeska en Dino hebben een liefdevol thuis gekregen. Daar ben ik natuurlijk heel blij mee. Maar onze stoere Wolf met zijn kleine hartje nog niet. En hij verdiend het zo. Het is zo'n schat van een herder. Het is niet het formaat schoothond, maar wel een trouwe vriend, die mijn man, die hij nog nooit heeft ontmoet heel onbevangen en vriendelijk tegemoet liep. Het was mooi dat we elkaar tegen kwamen, want zo konden we lekker met ons tweeën op de plaat. We renden en speelden met de stok voor mooie plaatjes. En Wolf had er best schik in.
Daarna zijn we nog een heel eind gaan lopen. Het weer was druilerig en we werden lekker vies van de modder. De stok liet hij op een gegeven moment liggen en keek me aan van vind je dat goed. Toen ik de stok op pakte om deze dan maar mee te nemen pakte hij hem toch weer aan om na een stukje lopen de stok weer neer te leggen. Toen besloot ik maar door te lopen en hij vond het prima.

Als ik even bij hem ging zitten en hem een koekje gaf, ging hij er al zelf voor zitten. Op commando zitten doet hij alleen voor een koekje. Tja een beetje eigenwijs is hij wel. Maar het valt hem vast nog wel aan te leren. Hij heeft er wel oren naar als we even een stukje gaan rennen. En daarna, ik bekaf en hij met de tong uit de bek genieten we samen van ons samen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten