Het was weer een heerlijke dag. En dus besloot ik Bo weer op te halen voor een wandeling. Ze stond al in de wei te kwispelen en was bijna niet te houden. Wat een enthousiaste hond. Ze sprong en danste aan de riem en ik voelde weer haar kracht.
Okee, ik voel nog steeds al mijn spieren in mijn rug, armen en zelfs in mijn benen van onze eerste wandeling. Maar ben vast besloten om haar deze wandeling wat meer vaardigheden aan te leren.
En tot mijn verbazing reageerde ze, nadat ik het al vele malen met lichte dwang had geprobeerd, op het commando zit. Twee maal deed ze het na het commando. Daarna vergat ze het weer net zo snel. En wanneer ik haar er voor beloonde ging ze gelijk weer staan. Maar ik vond het erg knap van haar. Ook het op auto's af gaan probeerde ik in te dammen. Wanneer er een auto op ons kwam afrijden, liet ik haar stil staan en hield haar kort. Ze leek dat sneller op te pikken en deed het een paar maal uit haar zelf als er een grotere auto langsreed.Weer belonen en ze kwispelde dat het een lieve lust was. Ze is dus echt leerbaar. Ik stel geen hoge verwachtingen aan haar. Het wandelen moet voor ons allebei plezierig zijn. Maar een labrador werkt graag. En daar waar het maandag zo'n anderhalf uur duurde voordat ze niet meer zo hard trok aan de riem gebeurde dit vandaag al na 45 minuten. Ze liep dan heel ontspannen met slappe riem naast me en hijgde ook gelijk niet meer zo. En toen ik een bankje zag en daar even op wilde uitrusten wilde ze maar verder. Ze piepte zachtjes, zo van kom nou ik wil lopen. Een knuffelpartij, daar was ze wel voor in en geeft als een wel heel grote poes, kopjes met haar hele lichaam.
Ik ben blij haar in deze heerlijke uurtjes van samenzijn even deze aandacht te kunnen geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten