Droepie in de sneeuw

En hier nog even een berichtje van Droepie. Ik nam hem op eerste kerstdag ook nog even mee naar buiten. Hij genoot ook wel van sneeuw, maar kroop toch het liefst op de bank in het keukentje. Hij houdt zo van alle aandacht. En vond de gezelligheid op die eerste kerstdag erg fijn. Lekker snoepen van de koekjes enz.

Ook de gekookte kip, die eigenlijk voor de katten was bestemd, vond hij heerlijk. Er was genoeg. Hij is asiel dier van de maand, maar zou hij ook niet de gelukkigste hond van Nederland zijn als hij een eigen thuis zou krijgen. Het is zo'n aanhankelijk kereltje.

Ik wil ook even stilstaan bij het feit dat ook met de kerst, wanneer heel veel mensen thuis of bij anderen kerstfeest vieren, er vrijwilligers van de Dierenstee bereid waren om de hokken schoon te maken, honden uit te laten, kattenbakken te verversen en de nodige kroeltjes uit te delen. Helemaal toppie.

Toen ik in de middag thuis kwam en mijn eigen luie prinsjes en prinsesjes zag liggen in mandjes, op de bank of op de krabpaal, ging mijn hart uit naar de dieren in de Dierenstee. Wat zouden ook zij graag zo'n leventje hebben. Hopelijk komen er snel veel mensen kijken of zij een hond, kat of konijn gelukkig kunnen maken.

Ik wens iedereen nog fijne dagen. En denk een beetje aan de dieren in de Dierenstee.

Voorzichtig met vuurwerk, de meeste dieren zijn daar niet dol op.

Veel liefs en goeds voor het nieuwe jaar, Marjo

Mingo

Dit is Mingo. Ik ben op eerste kerstdag met hem in de sneeuw wezen wandelen. Wat vond hij dat leuk. Alles moest worden besnuffeld. En sneeuwballen opvangen was ook al erg leuk. Rennen in de opstuivende sneeuw vond hij prachtig.

Mingo is een kruising tussen een Akito Unu en een herder. Prachtig. Zijn vacht is super dicht en hij ziet er uit als een stoere hond. Dat is hij ook wel een beetje hoor. Maar hij speelt nog alsof hij een puppy is. En toch is hij al 4 jaar oud. En hij wil ook heel graag knuffelen. Heerlijk zoals hij staat te genieten als je hem aait. En hij is dan ook heel bereid om je daarvoor te belonen met een grote lik.

De dag ervoor ben ik ook al met hem wezen wandelen, dat was voor ons beide een kennismakingswandeling. Ik viel voor hem als een baksteen. Oké, hij luistert nog niet zo goed, dus daarin moet je wel heel consequent zijn. Maar hij is zo supervriendelijk. En voor een koekje wil hij best naar je luisteren, geeft zelfs een poot. Hij kan door zijn grote uiterlijk wel een beetje aan de riem trekken. En dat is met de gladheid niet altijd handig. Maar ik denk dat met de juiste houding je hem nog van alles kan aanleren.

En het is logisch dat deze jongen van de sneeuw en kou houdt. Door zijn dikke vacht is hij goed beschermd. En ravotten in de sneeuw is toch het einde. Grappig hoe hij in de lucht sprong toen een eend vlak voor hem uit de sloot fladderde. Hij was hierop niet voorbereidt. Maar de andere eenden vond hij niet echt interessant. Graven in de sneeuw dat had zijn aandacht en dan de luchten opsnuiven van wat daar onder ligt.

Mingo heeft moeite met alleen thuisblijven, maar met wat geduld kan hij dat ook vast wel leren.

Het is een leuke hond, die veel beweging nodig heeft om zijn energie kwijt te raken. Echt een hond voor de lange wandelingen. Hij is best sterk, maar weet dat te beteugelen, wanneer je dat van hem verlangt. Ik vond dat hij aan de lange uitlooplijn net zo goed luisterde als wanneer ik hem de dag ervoor aan de korte lijn had. En de lange lijn liet hem vrij om lekker te rennen. Hij is lekker nieuwsgierig. Hij toont zijn aanhankelijk vooral als je heerlijk door zijn vacht kriebelt.

Wie wil deze stoere, vriendelijke reus een fijn thuis geven. Hij verdient een grote eigen mand of kussen. Mingo, een prachthond, maar dat is mijn mening. En je krijgt wat je ziet, een grote vriendelijke, vol energie zittende knaap.